De tuin speelt op meerdere manieren een rol in het werk van Maria Pask. Zo zorgt Pask voor de tuin van enkele senioren en van de bloemen die ze daar laat groeien, stelt ze boeketten samen die ze deelt met een kerk voor de queer gemeenschap. Deze reeks tekeningen kan gelezen worden als de materialisering van de "gemeenschapstuin" in een overdrachtelijke zin. Elke individuele tekening is opgedragen aan, of doet denken aan, iemand uit haar leven. Persoonlijke associaties komen hier samen met referenties uit de cultuurhistorie, natuursymboliek en een spirituele zoektocht. Haar werk staat voor zorg en collectiviteit, maar de tekeningen gaan ook over het doorwerken van het leven, over pijnlijke momenten en omgaan met verlies. Zo hebben de woorden in de tekeningen, soms slechts een kreet, soms een heel gedicht, een speciale betekenis: ze zijn zowel giftig, kwaad als verzoenend. [tekst: 2022]