Als gevolg van de artistieke revolutie in de 20e eeuw hoefde een schilderij, een tekening, een grafisch werk of een sculptuur niet meer een duidelijk herkenbare voorstelling te hebben. Een schilderij hoeft zelfs niet meer geschilderd te zijn met verf op paneel of doek. Aldus de toelichters op het kunstwerk van de maand februari 1967. Ze verwijzen daarbij naar de materieschilders die niet meer alleen met verf werken, maar vaak elementen van allerlei aard in hun werken introduceren, of hun verf vermengen met cement en dergelijke waardoor een soort reliëf ontstaat. Het is een schildertechniek "(...) ontstaan in de periode 1945-1955 waarin de totale verwoesting waartoe de mens in de Tweede Wereldoorlog in staat was gebleken geleidelijk aan het licht kwam", aldus het Cultureel Woordenboek.

Als dé Nederlandse materieschilder wordt meestal Jaap Wagemakers genoemd, maar ook de schilder-graficus-dichter Eduard Heijmans (1912-1972) verdient het genoemd te worden. Over hem schreven de toelichters: "Heijmans schildert nauwelijks meer, maar assembleert vooral allerlei elementen in zijn werken, die non-figuratief genoemd kunnen worden."

Zijn reliëfschilderij waaraan in februari 1967 speciale aandacht werd geschonken, heet De wonderbare visvangst. In de toelichting werd gesteld dat het werk geen illustratie bij het bekende bijbelverhaal is, maar dat de associatie de illustratie heeft vervangen. De toelichters nemen de moeite om de opbouw van het schilderij te analyseren (zo is "het grote midden (...) het diepe water, vol geheimenis en vorm"), terwijl je anno 2013 waarschijnlijk vrij snel klaar bent om het werk te duiden. Het bestaat voornamelijk uit een visnet en jakobsschelpen: nou ja, 't zal wel met de visvangst te maken hebben...

Van augustus 1963 tot en met december 1972 werd elke maand speciale aandacht geschonken aan een object uit de collectie van het Centraal Museum.