De beeldhouwer, schilder en tekenaar Karel van Seben (1893-1988) was lid van het Utrechtse genootschap Kunstliefde. In september 1953 werd een tentoonstelling van zijn werk gehouden in de toenmalige dependance van het Centraal Museum aan de Maliebaan. Op 11 september 1953, slechts enkele dagen voor de geplande sluiting, verscheen een recensie in het Utrechts Nieuwsblad van de hand van een enthousiaste Jan Juffermans sr.

"Wie Karel van Seben’s hout-sculpturen (...) beziet, zal bij een eerste aanblik misschien verbaasd zijn. Heeft deze kunstenaar de gestalte, die als een Schone Slaapster diep verborgen in het hout sluimerde, zó voorzichtig gewekt, dat de vormen en het lijnenspel van dat hout niet verstoord werden? In de Oudheid geloofde men, dat er geheimzinnige boomwezens en woudgeesten waren, die allerlei gedaanten konden aannemen: welnu, ge zoudt bijkans geloven dat Karel van Seben zulke wezens heeft wakker gemaakt en dat die, met een duidelijke herinnering aan hun oorspronkelijke natuur en aan het hout waarbinnen zij sliepen, uit zichzelf werden tot de verschijningen die wij hier zien: Oud Vrouwtje, Methusalem, “Inside”, “Perpetuum Mobile” en wat al meer…"

"(...) Wat in [de] materie verscholen lag tot zichtbaarheid brengen: daartoe heeft Van Seben zich willen bepalen. (...) Er was hout, waaraan de sporen van menselijke bewerking, eeuwen geleden toegebracht, zorgvuldig door Van Seben werden ontzien: kervingen, of ook oude spijkers. Of wel hout, uit het brakke water van het IJ opgediept: hout dat, zo het spreken kon, een verhaal van honderden jaren zou vertellen. Iets van dat magische leeft voort in de scheppingen, die hij daaruit wrocht…
Wat zijn ander beeldhouwwerk betreft: het ontwerp (in grijsblauwe plateel-aarde) voor een verzetsmonument zou, menen wij, in groot formaat uitgevoerd een stadsplein stellig tot sieraad strekken."

"(...) Vormen deze sculpturen eigenlijk de laatste faze van Van Seben’s werk: dat hij begonnen is als tekenaar, en dat een onalledaagse tekenbegaafdheid de basis van zijn kunstenaarschap vormt laat zich al profeteren uit het oudste hier aanwezige werkstuk, de kop van ’n Scheveningse visser, door Van Seben getekend in de tijd dat hij nog als veelbelovende zestienjarige leerling schoolging ter Haagse Academie.
Een knappe proeve, dat kunnen we nu nog zeggen.
Legde hij zich destijds toe op een zoveel mogelijk geperfectioneerde weergave, van lieverlede is hij de waarheid gaan beamen en toepassen, dat de grootste kunst eigenlijk “de kunst van het weglaten” is. Een goed voorbeeld daarvan toont zijn savant, summier opgetekend portret van Otto van Rees; ’t ideaal van “met een minimum aan middelen een maximum aan expressie geven” is hier wel zeer dicht benaderd."?

Het portret van Van Rees was in 1949 door het Centraal Museum aangekocht voor 50 gulden (zo’n 210 euro in 2014).

"(...) Ook als schilder wil Van Seben dieper peilen dan ’t uitwendig zichtbare, en zoekt hij vaak datgene wat “achter de dingen leeft” aanschouwelijk te maken: zie bijv. zijn zeer zinvolle verbeelding “Noorwegen”, waar het wezen van de Noorse zomer als ’t ware betrapt lijkt en in een fascinerend “spel” van kleuren en contouren vastgelegd met een innig gevoel voor symboliek." Juffermans besluit zijn artikel met de conclusie dat het een tentoonstelling was "(...) die in een beknopt bestek veel rijkdom te zien geeft!