''Beter is: eerlijk aanvaarden in vreugde dan schijnheilig gedwongen PVür,- en verkwijnen. De samengesteldheid van het bestaande is even eindeloos, als de onmeetbaarheid van het onbereikbaar kleine tot het mateloos groote, zodat de gedachte, dal alleen de mens tot zelfkennis kan komen, zo ongegrond is, dat we eerder moeten veronderstellen, dat het gehele evoluerende leven tenminste voorzover dit door de mens gekend kan worden in aanleg bewustwording is, wat weliswaar voor ons volkomen onbegrijpelijk blijft; hoewel we in eigen leven de werking ervan gedeeltelijk ervaren»on De 'consequentie van deze veranderstelling is, dat we ons in een volkomen gelijkwaardige omgeving bevinden. Onze samenleving betreft volgens onze opvattingen dus niet de mensheid alleen, maar al het door ons waarneembare, d.i. geheel onze werkelijkheid, wat niet betekent dat dit de werkelijkheid zou zijn, want er zijn zoveel werkelijkheden als er schalen en soorten begrenzingen van waarnemers zijn. Het systeem van samenleveing zal gebaseerd moeten zijn op zelfbehoud en welstand van de soort en het individu en des te meer we onze omgeving hierbij kunnen opnemen, des te veiliger is het evenwicht van ons bestaan. Eeuwenlang zijn zelfopoffering en "barmhartigheid als grootste deugden verkondigd, terwijl egoïsme als de wortel van alle kwaad uitgescholden werd. Het zelfbehoud bleef achter de schermen toch noodzakelijk de krachtigste drijfveer van het menselijk bestaan en de barmhartigheid zorgde dab. voor de gemoedsrust, maar was slechts het lapmiddel om gëtreken te dekken. Waarom niet het conflict openlijk erkent- we hebben niet de kracht vaneen boom, die slechts wat water en lucht leent, onbeschermd staat in harmonie met zijn omgeving en daarbij nog schaduw en vruchten geeft. Een architect is geen wereldhervormer en onbevoegd om voorschriften voor een betere samenleving te ontwerpen, maar vanuit eigen beroep kan hij een aandeel hierbij hebben, dat misschien zelfs als voorbeeld kan dienen.
JV •Heel de architêé>^H.-gescliiedenis toont ons schone vormen van de bouw-massa's - laten we de nadruk leggen op de ruimte; en zo sober mogelijk zijn bij het construeren der begrenzingen ervan. 2S2 Laat onze levensvreugde en rijkdom niet afhankelijk zijn van de volledigheid der installaties maar van de waardering der economische wijze, waarop de hoedanigheid der ruimte aanpast aan onze n noodzakelijke behoeften. Kan het verwerken van onze behoeften tot een minimum het wonen bevrijden. Door de ontwikkeling van de techniek zijn we nu in de gelegenheid de overtollige veelheid te vervangen door een weldadige eenvoud. Het lijkt me een opgave voor deze tijd om door technische vindingen tot versobering van ons bestaan te komen, dat hierdoor / minder afhankelijk wordt van misbruik van het ons omringende, waarvan de welstand direct verband houdt met de onze. Ook de kunst kan ons minder afhankelijk maken van de gebruikte middelen; het is niet de hoeveelheid verf die de waarde van het kunstwerk bepaald, al schijnen sommige uitingen momenteel het tegendeel te bewijzen. Beperking is geen verarming, integendeel; het is de enige en meest menselijke manier om de werkelijkheid te beleven. ?v Dit bewijzen onze zintuigen, die onze ontvankelijkheid analiseert in zien, horen, proeven, en het zien b.v. weer deelt in vormen zien, kleuren zien en .ruimte zien, terwijl b.v. het kleuren zien gedeeld is in rood, g&Mzt blauwe'gevoeligheid van het IP Jt* netvlies. Zo wijst de aard van ons waarnemingsvermogen ons het middel om gezamenlijk de weelde der soberheid te beleven. f, De oude opvatting was hiërarchisch en verhieftde mens, hoewel zelf/ ^ onder andere machten, boven andere creaties, maar men vond het toch wel erg lelijk en materialistisch van hem, dat hij zoveel beslag legde op zijn omgeving; hij moest dan maar vergeestelijken om het respact hoog te houden. De mensen zijn over het algemeen zo intelligent, dat ik er niet aan ; twijfel, dat het juiste systeem der samenleving gevonden zal worden,/ maar ze^mixxas de eenvoudige wijsheid slechts via veel schade en ƒ ï i b e reilen / schande.