Dumas ontleent de voorstelling op haar schilderijen veelal aan foto’s en plaatjes die ze overal vandaan plukt. Die zet ze in een schilderij naar haar hand: ze vervormt, intensiveert, selecteert en kiest kleuren naar eigen inzicht. Door een titel aan het werk te geven geeft ze een draai aan de betekenis. Zo ook bij Groupshow: dat ook in een solistisch beroep als dat van beeldend kunstenaar je af en toe niet aan een groepsgebeuren kunt ontkomen, lijkt het thema te zijn. Het commentaar van Dumas is ironisch: de figuren hebben zich van de kijker afgewend en tonen hun blote billen – alsof Dumas de kijker de achterkant van het schilderij voorhoudt.
In 1993 schilderde Marlene Dumas twee versies van Group Show; de ene werd door haar vaste Amsterdamse galeriehouder Paul Andriesse in 1994 verkocht aan het Centraal Museum, de andere versie werd dat jaar in New York tentoongesteld op de expositie Not From Here, Dumas’ eerste solo show bij galerie Jack Tilton. Vermoedelijk is de versie in bezit van het museum de eerste; het museum verwierf het in april waardoor het niet meer beschikbaar was voor de tentoonstelling bij Tilton. Blijkbaar hechtte Dumas eraan een groupshow van blote billen in New York te vertonen en schilderde zij een nieuwe versie om twee andere groepsscènes te completeren: een frontaal portret van een rij bibberende blote jongetjes getiteld Young Boys (1993-1994) en een schilderij vol donkere koppen waarin de ogen oplichten, Night Time (1993). Dumas schilderde de eerste Group Show naar een foto. Tien mensen leunen voorovergebogen op een muurtje, de meest linker persoon zit op zijn knieën. Of zij de tweede versie op een andere foto baseerde of de vrijheid nam een andere opstelling te maken is onbekend; in ieder geval is de figuur links hier verdwenen, hebben de anderen ietwat andere houdingen en zijn de kleuren donkerder. Het thema van groepsportretten hield Dumas vaker bezig. In 1987 gebruikte zij een klassenfoto uit haar jeugd voor een schilderij waarin het gedrag van schoolmeisjes respectievelijk jongens in hun schooluniformpjes op een unheimische manier wordt geportretteerd. Dumas houdt niet van groepen, zoveel is duidelijk. Dat ook in een solistisch beroep als dat van beeldend kunstenaar je af en toe niet aan een groepsgebeuren kunt ontkomen, lijkt het thema van Groupshow te zijn. Het commentaar van Dumas is ironisch: de figuren hebben zich van de kijker afgewend en tonen hun blote billen. Toen Dumas in 1984 na een periode waarin zij zich vooral van tekenmateriaal en collages bediende, weer ging schilderen werd lijfelijkheid haar beeldspraak. Nadat zij een reeks koppen had afgebeeld, gebaseerd op polaroids van gezichten, ging zij ertoe over om het menselijk lichaam te schilderen. The Particularity of Nakedness, het portret van een languit liggende man die ons aankijkt, was het eerste schilderij waarin zij het lichaam verbond aan het conflict tussen het private en het publieke (1987, collectie Van Abbemuseum). Lijfelijkheid is sindsdien de manier waarop Dumas via haar schilderijen haar intenties overbrengt. In 1992 schilderde zij een meisje dat het witte doek om haar middel open spreidt - Give the People What They Want heet het. Een jaar later provoceert ze met Groupshow door te tonen wat we niet willen zien. Een groepstentoonstelling van achterwerken.