Rietveld zei over deze stoel dat hij "… als het ware een schotje in de ruimte is en de ruimte ongeschonden laat. Ik noemde het altijd het zigzagje." Zoals wel vaker lijkt Rietveld zichzelf niet al te serieus te nemen, want een grapje is dit ontwerp zeker niet. De zigzagstoel is na de rood-blauwe stoel Rietvelds meest bekende ontwerp en daar is alle reden voor. Ruimte is essentieel in zijn werk, zowel in zijn architectonische ontwerpen als in zijn meubelen. In 1919 noemt hij dit al bij zijn toelichting op de lattenleunstoel, de ongekleurde voorganger van de rood-blauwe stoel. De zigzagstoel past in een internationale trend van stoelen die in de ruimte lijken te zweven, omdat ze niet op vier poten staan. De eerste en de bekendste van deze zogenoemde Freizwinger is de achterpootloze stoel van Mart Stam uit 1926, die later door de firma Thonet in productie is genomen.
Bovendien maakt de zigzagstoel deel uit van Rietvelds pogingen een stoel machinaal uit één plaat materiaal te maken. Dat zou de kosten aanzienlijk verminderen. Rietveld heeft lang aan het ontwerp van de zigzagstoel gesleuteld. Voor de vorm van de zigzagstoel heeft hij waarschijnlijk gekeken naar een ontwerp van de Duitse gebroeders Rasch die in 1926 als eersten een dergelijk model publiceerden. Hij probeerde verschillende materialen uit en maakte prototypen van onder andere fiber, multiplex en metalen buis. Constructief bleken ze allemaal te zwak. Een constructie van vier houten Bruynzeelplanken aan elkaar bevestigd met een traditionele zwaluwstaartverbinding en versterkt met schroeven voldeed wel. In deze uitvoering is de stoel geproduceerd door Gerard van de Groenekan, Metz & Co en wordt hij tegenwoordig door de Italiaanse meubelfabrikant Cassina vervaardigd.
Na 1933 bedacht Rietveld nog allerlei varianten op het model: zigzagstoelen met armleuningen, met ronde gaten in de rugleuning, met een naar achter hellend rugvlak enz. Het ‘schotje in de ruimte’ verliest door zulke toevoegingen wel aan zeggingskracht. Het hier afgebeelde exemplaar is afkomstig uit het Schröderhuis en bijzonder door de afwerking.
Het hout is met wit krijt ingewreven en daarna met een transparante vernis afgelakt. De nerven blijven daardoor zichtbaar en het oppervlak krijgt een lichte pastel hout tint. Daardoor lijkt het voorwerp visueel minder zwaar.