Op 19 december 1989 werd aan de meubelontwerper Martin Visser (1922-2009) de Theo Limpergprijs uitgereikt. Deze prijs voor oorspronkelijkheid in industrieel ontwerpen en vormgeving toegekend door het Vormgevingsinstituut. Twee jaar later, van 5 oktober tot en met 17 november 1991, werd in het Centraal Museum een overzichtstentoonstelling gehouden.

Vissers loopbaan als meubelontwerper begon in 1954 toen hij kleine ronde, driepotige bijzettafeltjes en een serie eenvoudige boekenplankjes uit plaatstaal ontwikkelde. Vanuit het bedrijf waarvoor hij werkte kreeg hij de opdracht om 'een meer klassiek meubel te ontwerpen, dat een reeks van jaren in de handel zou kunnen blijven'. De eerste protypen dateren uit 1957: een slaapbank, een fauteuil en een eetkamerstoeltje in pitriet. De definitieve versies zijn nog steeds te koop. Het ontwerpen van meubels lijkt hij als autodidact spelenderwijs te hebben geleerd. Pas in het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw komt Visser met nieuwe meubelen naar buiten. In een loods die hij aan de rand van een industrieterrein liet bouwen, kon zijn steeds groeiende kunstverzameling ondergebracht worden, en tegelijkertijd inspireerde de omgeving hem tot vrije en ongebonden ontwerpen, in constante dialoog met de wereld van de beeldende kunst, schetsen en experimenten zonder dat het resultaat van te voren duidelijk is. 'Je zou hem een spokkelaar kunnen noemen, die er in slaagt, alle vondsten samen te voegen tot iets onverwachts en onmiskenbaar eigens.' (Guus Vreeburg in de begeleidende catalogus)

De tentoonstelling was vormgegeven door de architect Friso Broeksma.