De Vereniging tot Bevordering van de Grafische Kunst (kortweg De Grafische) had in 1949 een tentoonstelling in het Centraal Museum samengesteld, waarop werken van de leden en van Noorse grafici te zien waren. Het aandeel van de Noren was bescheiden: van de in totaal 185 werken was nog geen zesde deel van hen afkomstig.

Voor de opening van de tentoonstelling was grote belangstelling. Hans van Dokkum, de voorzitter van De Grafische, wees "(...) op het feit dat de prentkunst altijd iets voor fijnproevers is geweest: haar te genieten eiste een grotere concentratie, een dieper zich inleven in het spel van lijn en toon, van wit en zwart, waarbij ook bezichtigen van nabij noodzakelijk is." (Utrechts Nieuwsblad, 15 oktober 1949)

De expositie werd gehouden in de nieuwe tentoonstellingsruimte van het Centraal Museum, een gerestaureerde cavaleriestal. Een afzonderlijke vitrine was gewijd aan de verschillende technieken die bij het maken van grafiek gebruikt worden.

De verslaggever van het UN vond dat al vanaf het einde van de 19e eeuw er voor de grafische kunst slechts een stiefmoederlijke belangstelling bestond. Later schreef hij: "Een zó uitgebreide en technisch zowel als artistiek zó rijk gevarieerde verzameling van moderne grafieken als dezer dagen te zien is in de nieuwe tentoonstellingszaal van Utrecht’s Centraal Museum behoort ongetwijfeld tot de zeldzaamheden." (Utrechts Nieuwsblad, 5 november 1949)

De collectie die getoond werd, maakte deel uit van een Internationale tentoonstelling van Europese Grafiek, die in juni 1949 in Parijs was gehouden. Werken van Nederlandse grafische kunstenaars waren in november en december van dat jaar te zien bij Den Hollandske Kunstudstilling in Aarhus (Denemarken).