In 1971, het jaar waarin in Florence "(...) het kolkende water van de plotseling vijandige Arno het voortbestaan dezer stad met een apokalyptische ramp bedreigde", werd in Amsterdam, Breda, Utrecht en Nijmegen een overzichtstentoonstelling gehouden van de in Florence geboren kunstenaar Primo Conti (1900-1988). Van hem is de uitspraak dat hij Italië wilde bevrijden van de talloze musea, waarmee het als met evenzovele kerkhoven bedekt werd.

Het bovenstaande citaat is van N.R.A. Vroom, toenmalig directeur van de Rijksakademie van beeldende kunsten te Amsterdam. Hij schreef de inleiding van de catalogus die bij de tentoonstelling hoorde. Voordat hij ingaat op de betekenis van Primo Conti, wil hij een paar dingen kwijt. Zo ziet hij in de tentoonstelling een mooie aanleiding om het op te nemen voor "(...) jongere talenten die vandaag misschien ten onrechte onbekend blijven of overschreeuwd worden door de naar actualiteiten jagende kunstpubliciteit." Ook spoort hij ons aan om "(...) niet zonder meer vrede te hebben met het luid uitgesproken waarde-oordeel der ingewijden. Het blijft immers ook nu weer mogelijk dat de nieuwe Van Gogh, onopgemerkt gebleven door de hedendaagse kunstcamarilla, in alle bescheidenheid omringd door enkele vrienden buiten het spotlicht der wel georganiseerde kunstwindhandel gewetensvol zijn taak vervult." Hij eindigt de inleiding met het uitspreken van de hoop dat 'traditie' weer ervaren wordt als "(...) een inspirerende krachtbron van impulsen zonder overjarig of onbegrepen vormenjargon, zonder zelfoverschatting of publiciteitsgehaspel; kortom tot een waakzaamheid nodigende troost waarop jonge kunstenaars in een stijlloze tijd vol geestelijke verwarring hun eigen critisch normbesef kunnen scherpen."