De in Utrecht geboren schilder Jan Davidz de Heem (1606-1683/84) ontwikkelde zich in vrij snel tempo tot een kunstenaar van internationale allure. En nog steeds behoort een goed pronkstilleven van hem tot de duurste schilderijen uit de 17de eeuw, in prijs alleen overtroffen door eersteklas werken van Rembrandt en Rubens. Toch stond in academische kringen het stilleven, het genre waarin De Heem zich had gespecialiseerd, nooit in hoog aanzien. Het eerste overzicht van leven en werk van De Heem verscheen pas in 1888 (Toman), gevolgd door een publicatie uit 1947 (Ingvar Bergström).

In 1991 werd een vijftigtal stillevens met veel bloemen en vruchten in het Centraal Museum geëxposeerd. Ze waren van De Heem, zijn zoons Conelis (1631-1695) en Jan (1650-?), kleinzoon David (1663-?) en enkele navolgers. "Een schitterende tentoonstelling" schreef kunsthistoricus Eddy de Jongh in NRC Handelsblad van 1 maart. "Een alles overstralende gloed" kopte het Brabants Nieuwsblad van 29 maart.

De idee voor het organiseren van een pronkstilleven-expositie was afkomstig van Jos de Meyere, conservator beeldende kunst van het Centraal Museum. Voor het realiseren van de tentoonstelling werd een beroep gedaan op Sam Segal. Hij was gepromoveerd op een proefschrift over muurvegataties; enkele jaren verliet hij de universiteit en vestigde zich als zelfstandig botanisch deskundige in dienst van het kunsthistorisch onderzoek.

Segal werd bijgestaan door Liesbeth Helmus. Marja Bosma en Marja de Jongh waren nauw betrokken bij voorbereiding van de tentoonstelling.

Voor het realiseren van de expositie in Utrecht leverde het toenmalige ministerie van Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur een belangrijke bijdrage. Verder werd financiële steun ontvangen van de provincie Utrecht, het VSB Fonds, Christie's Amsterdam, het dr. Hendrik Muller's Vaderlandsch Fonds, het K.F. Hein Fonds, de M.A.O.C. gravin van Bylandt Stichting, de mr. Paul de Gruyter Stichting, de Stichting Fonds van Taet Luitgens, het Elise Mathilde Fonds en de Stichting Laméris Fundatie.

De tentoonstelling was later ook te zien in het Herzog Anton Ulrich-Museum in Braunschweig.