De tentoonstelling Victor I was de eerste van een serie van zes kleine exposities waarin steeds een of meer schilderijen uit de collectie oude schilderkunst van het Centraal Museum centraal stonden. In elke presentatie kwam een kunsthistorisch vraagstuk aan de orde en kreeg de bezoeker inzage in de gebruikte onderzoeksmethode.

Aanleiding voor de serie was een grote subsidie voor restauratie en materieeltechnisch onderzoek, verstrekt door Stichting Victor. In totaal werden 14 schilderijen onderzocht en gerestaureerd. Een deel daarvan kwam uit de groep Jan van Scorel en tijdgenoten, een ander deel is geschilderd door of toegeschreven aan Hendrick ter Brugghen en andere Utrechtse caravaggisten.

Brand van Troje
In de tentoonstelling Stichting Victor I stond het schilderij De brand van Troje van Lambert Suavius centraal. Dit schilderij werd in 1923 door het Centraal Museum aangekocht als een werk van de Utrechtse schilder Jan van Scorel (1495–1562). Na een reis naar Italië introduceerde Van Scorel de vormentaal van de Italiaanse renaissance in het Noorden. De compositie van de Brand van Troje grijpt rechtstreeks terug op een fresco van Rafaël in het Vaticaan. In 1923 werd de nieuwe aanwinst van het museum gezien als een uniek werk uit Van Scorels Italiaanse tijd. Deze toeschrijving werd in 1934 echter door kunsthistoricus G.J. Hoogewerff in twijfel getrokken. Hij schreef het paneel toe aan de Luikse schilder Lambert Lombard (1506-1566), die in 1537-1538 in Rome verbleef. Vergelijking met werk van Lombards zwager en stadsgenoot Lambert Suavius heeft in 1995 tot een toeschrijving aan de laatstgenoemde geleid. Hoewel er geen bewijs is van een reis naar het Zuiden, wordt vanwege de keuze van onderwerp aangenomen dat ook Suavius rond 1550 naar Italië reisde.

Drie versies naast elkaar
Naast De Brand van Troje van Suavius, zijn nog twee andere schilderijen uit die tijd bekend, met vrijwel exact dezelfde voorstelling. De Duitser Ludger Tom Ring (1522/30-1584) schilderde zijn Brand van Troje in 1551. Een anonieme meester schilderde hetzelfde thema op groter formaat, rond 1550. In de presentatie in het Centraal Museum werden de drie verschillende versies naast elkaar getoond en werd aan de hand van technisch onderzoeksmateriaal uitgelegd hoe de schilderijen zich tot elkaar en tot het origineel van Rafaël verhouden.