Peter Struycken (1939) groeide als schilder op in een tijd, waarin het artistieke klimaat goeddeels werd bepaald door - aldus de toelichting op de tentoonstelling - "(...) de ongebreidelde stroom emotionele erupties, die zijn hoogtepunt bereikte in de z.g. action-painting, de expressionistische abstractie." Invloeden hiervan heeft hij natuurlijk wel ondergaan, maar al gauw voelde hij zich aangetrokken tot een minder geëmotioneerde manier van werken. Hij kwam tot een 'zuivere stijl', waarin geen enkele emotie meer spreekt. Zijn zoeken naar een algemeen geldige vorm van beelden heeft hij neergelegd in een theorie, waarin het toeval is uitgesloten. Zowel het werk dat in april 1967 kunstwerk van de maand was, als andere werken kregen dan ook de titel Wetmatige beweging mee. Vorm en kleur worden volgens een strak systeem wiskundig berekend en in vlakken aangebracht. Ook het handschrift, het schilderen, wordt uitgeschakeld, doordat de celluloseverf met een spuitbus wordt aangebracht.

Struycken schrijft hierover: "De weldoordachte geometrische proeven - 'nette' schilderijen van 'n nette schilder, een schilder die niet van foefjes houdt - roepen eenvoudigweg geen herinnering op aan alles wat ons al als abstract is gepresenteerd. Het is een rekenkundige kunst of een kunstige rekenkunde, maar dan met een feilloos artistiek gevoel."

Nogmaals uit de toelichting op de tentoonstelling: "In vergelijking hiermee vertoont zelfs een Mondriaan (...) nog romantische trekjes: bij hem is het handschrift nog aanwezig en wordt de plaats van de vlakken gekozen, niet wiskundig vastgesteld."

Er zijn twee exemplaren van het werk dat in april werd tentoongesteld. Een ervan is in 1963 door Gerrit Th. Rietveld aan het Centraal Museum geschonken.

Van augustus 1963 tot en met december 1972 werd elke maand speciale aandacht gegeven aan een object uit de collectie van het Centraal Museum.