De Zwitserse kunstenaar en kunstpedagoog Johannes Itten (1888-1967) heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de vernieuwing van het kunstonderwijs. Zo was hij een van de eerste docenten van de school die aan het Bauhaus in Weimar verbonden was. Men ging er bij het Bauhaus van uit dat voor alle kunstvormen dezelfde basiskennis nodig was, zodat alle leerlingen, of ze nu architect, schilder, meubemaker of industrieel vormgever wilden worden, eerst een jaar een algemene vooropleiding moesten volgen, de Vorkurs. Vanaf de oprichting in 1919 tot en met 1923 onderwees Itter de leerlingen in zijn vormen- en kleurenleer. Hij was ervan overtuigd dat iedereen een eigen karakteristiek kleur- en vormgevoel had, dat met veel beleid en zorg van de kant van de leraar ontplooid kon worden.

Nadat hij in 1923 het Bauhaus verliet, richtte Itten in Berlijn een school op, die zijn naam droeg; deze school moest echter in 1934 onder druk van het naziregime gesloten worden. Later heeft hij nog op scholen in Krefeld en Zürich gewerkt en heeft hij in enkele publicaties zijn onderzoekingen over kleur en vorm als uitdrukkingsmiddel vastgelegd.

De bedoeling van de tentoonstelling die het Centraal Museum in 1975 hield, was Ittens activiteiten en betekenis als kunstpedagoog en kunsttheoreticus naar voren te brengen. Om dit te illustreren werden voornamelijk werken van zijn leerlingen getoond. Ook Itten zelf gebruikte deze invalshoek, toen hij in 1939 de eerste expostie over zijn onderwijsmethode organiseerde.

De tentoonstelling was samengesteld door Anneliese Itten, weduwe en leerlinge van de kunstenaar. Na Utrecht zou de tentoonstelling nog Krefeld, Zürich, Ulm, Nürnberg, Berlijn (in het Bauhaus-Archiv) en Graz aandoen.